**
Het is me ondertussen duidelijk in wat voor een wereldje we terecht zijn gekomen en het voelt als de hel op aarde. Ik ben mijn gevoel voor humor en lol al maanden kwijt en voel me zo machteloos. Het is duidelijk, mijn kind heeft een eetstoornis....een ernstige eetstoornis. Morgen brengen we haar na maanden in het ziekenhuis te hebben gelegen naar een eetstoorniskliniek. Ik wil mijn kind niet daar maar wat moeten we??? We hebben geen keus. We zijn lief geweest, we zijn boos geweest, we zijn geduldig geweest, ongeduldig maar nu zijn we lamgeslagen en wanhopig. Kon iemand ons maar de zekerheid geven dat dit tijdelijk is en het echt wel weer goed komt....we zijn zo toe aan wat positief bericht. Ondertussen stel ik het sondevoedingsystheem van mijn dochter weer in werking....ze kijkt me kwaad aan en zegt niks. tja ik ben de boosdoener nu. Eigenlijk voel ik ook een kleine opluchting...morgen kan ik die zorg overdragen en krijgen wij even adempauze, maar wat voelt dat tegelijkertijd slecht. Gaat dit ooit over?? Hoe is het zover gekomen? een eetstoornis gaat niet eens echt over eten er zit zoveel meer achter. **
0 Reacties
|
Categorieën
Alles
Archieven
Februari 2018
|
Zorgcafé Dalfsen |
een gezellig café voor |